Alfajores e alfajores de chocolate

¿Que facer cando che dan uns botes de "dulce de leche"? Pois automáticamente viñeronme á cabeza os alfajores.
Cando non eres moi adicta ao doce e che dan este tipo de dulce, creo que a mellor opción son os alfajores xa que as galletas, suaves e blandiñas, compensan o dulzor do recheo.
Nunca fixera este doce polo que estiven consultando varias recetas, e collendo ideas dun lado e doutro...optei por esta que poño aquí (E que xa non lembro de que web a saquei...consultei tantas!)
Saíron un pouco grosas, pois aínda que fixen caso á receita que decía de deixalas dun centímetro de grosor, a próxima vez estirarei máis a masa, pois no forno crecen bastante.
Pero en calquera caso... están riquísimas! E a versión chocolateada....ñam, ñam!! (As de chocolate estéticamente non quedan moi ben porque non lle collín ben o punto á cobertura e porque ademáis levan un día na neveira (pois os alfajores están máis ricos dun día para outro) pero aínda así están boísimas!

Ingredientes:

• 200 gramos de manteiga
• 200 gramos de fariña de trigo (da corriente, non precisa ser de repostería)
• 300 gramos de maizena
• 1/2 culleradiña de bicarbonato
• 2 culleradiñas rasas de levadura de pastelería
• 150 gramos de azucre
• 3 xemas
• 1 cullerada de coñac
• 1 culleradiña de esencia de vainilla
• 1 culleradiña ben chea de raiadura de limón
• Coco raiado (para os alfajores tradicionais)
• Dulce de leche (para o recheo)
• Chocolate de cobertura e leite enteira (para os alfajores chocolateados)

Receita:
Antes de nada aviso que con estas cantidades salen un montonazo de alfajores. Aquí saíronme uns 30, e tendo en conta que polo visto aínda se pode estirar máis a masa e non deixala a un centímetro de grosor, pois poderían saír máis.

- Tamizamos a fariña de trigo, a fariña de maizena, o bicarbonato e a levadura de panadería. Misturamos ben todo e reservamos
- Noutro bol, batimos a manteiga, que debe estar ben blandiña, co azucre. Cando esté ben integrado todo, agregamos as xemas de unha en unha sen deixar de batir, e seguiremos coas culleradas de coñac, esencia de vainilla e a raiadura de limón.

- Incorporamos as fariñas a esta mistura de xemas e esencias. Non vos extrañedes se vedes que a masa de xemas queda pouco líquida. Non vos preocupedes. A maizena absorve moitísimo menos líquido que a fariña de trigo, polo que aínda que esta parte de xemas e azucre quede tipo crema en vez de líquida, incorporarase todo perfectamente.
- Traballamos a masa pouco a pouco. Se vemos que nos queda aínda así moi pegañenta, engadiremos un pouquiño máis de maizena. Se vemos que nos queda moi seca, podemos batir unha das claras das tres xemas e engadirlla á masa, pero sempre de unha en una para non pasarnos tampouco de humidade.
- Deixamos repousar a masa cuberta con film na neveira polo menos media hora.
- Unha vez enfríe ben a masa, procedemos a formar as galletiñas. Prequentamos mentras tanto o forno a 180º ou 170º (depende do forno)
- Estiramos a masa e deixamola de algo menos dun centímetro de grosor. Como decía, nas recetas que eu consultei poñía deixalas de un centímetro, pero como vedes polas fotos despois no forno creceron bastante, así que case mellor deixalas algo máis finas.
- Cun cortapastas (ou se non tedes, cun vaso ou copa duns 4 centímetros de diámetro) formar as galletas. Fornear una 10-15 minutos a 180º ou 170º. A temperatura e tempo coma sempre depende do forno. En calquera caso hai que ter en conta que teñen que quedar máis ben esponxosas, non duras.
- Unha vez teñamos tódalas galletas, con axuda dunha manga pasteleira iremos poñendolle o "dulce de leche". Poñeremos o doce sobre unha das galletas e cubrímola con outra. Non nos preocupemos se vemos que lles sobresae por fora un pouco.
- Os alfajores clásicos remataríanse con coco raiado. Poñemos coco nun prato e faremos rodar os alfajores sobre o coco, para que se quede pegado ao "dulce de leche" que sobresae.
- Os de chocolate non levan coco, polo que reservaremos algúns sen el. Para o chocolate, simplemente no microondas ou ao baño maría derretiremos chocolate de cobertura. Engadirémoslle algo de leite, pero iremos facendo a crema pouco a pouco e controlando canto leite lle poñemos, xa que hai que ter en conta que a crema de cacao non pode quedar moi líquida (pois senón non quedará fixado aos alfajores, xa que escurrirase antes de darlle tempo a enfriar), pero tampouco moi espesa.
A clave aquí é usar un chocolate rico. Eu uso o de Nestle, e non lle engado azucre ningún porque xa non é amargo de todo, e porque xa ten azucre bastante o alfajor en si mesmo.
E se vos sobra chocolate...non vos preocupedes! engadides máis leite e facedes un chocolate para beber riquísimo  :-)

Refrixeramos unhas horas (incluso un día) e... a desfrutar!

Recomendación musical: Aquí si que era necesario voltar aos tópicos, xa que como este é un dos postres tipiquísimos de Arxentina, a música non podía deixar tamén de selo. "Volver", de Carlos Gardel

Tarta Guinness

¿Pero cantos meses levo sen pasarme por aquí? Esto non ten perdón... Por eso retomo por todo o alto, cunha tartaza: tarta Guinness.
Por suposto cada un ten as súas preferencias pero a min en particular esta encántame. Pode ser que sexa porque aínda que me gusta a repostería non son moi fan de cousas moi doces, por eso esta me resulta perfecta.
A cervexa negra e o cacao danlle un toque "amargo", e o remate da crema de queixo por encima... a guinda do pastel!
A receta tomeina do magnífico blog Un Cachiño Doce, do cal xa sabedes que son "fan number one".
Pero teño que decir que fixen algunhas pequenas modificacións da súa receta. Despois de probar a facela en varias ocasións e de variar algunhas cantidades, volvín a facela hai uns días para o aniversario dunha amiga e todas as presentes acordamos que era a definitiva.
Se sodes máis larpeiros ou larpeiras e preferides as cousas máis doces, anímovos a que optedes pola receta de Un Cachiño Doce.
Se pola contra sodes máis de cacao amargo e cervexa, esta receita sería máis axeitada.

Ingredientes para o biscoito:

• 440 ml. de cervexa negra Guinness (1 lata grande. Pódense atopar en calquera supermercado)
• 250 gr. de mantequilla
• 250 gr. de fariña de repostería
• 80 gr. cacao (uso cacao puro Valor. O que ven en lata metálica é algo máis caro, pero vale a pena)
• 170 gramos de azucre (como vedes, non é para larpeiros)
• 140 ml. de nata líquida para montar
• 2 ovos
• 1 cucharadiña de esencia de vainilla
• 2 cucharadiñas e media de bicarbonato

Ingredientes para a cobertura:

• 300 gr. de queixo de untar (tipo Philadelphia)
• 130 gr. de azucre glass
• 360 ml. de nata líquida

Receita:
-Quentamos a cervexa (que non ferva, só quentar) e engadímoslle a mantequilla cortada. Iremos movendo pouco a pouco para que a manteiga se desfaga ben, e cando esté, apartámolo do lume.
-Mesturamos nun bos os ingredientes secos: azucre, cacao, fariña e bicarbonato. O azucre non é necesario, pero o cacao, fariña e bicarbonato, millor tamizados. Mesturamos ben.
-Noutro bol, prepararemos os ingredientes líquidos: nata, ovos e vainilla líquida. Batimos todo pero millor cun batedor manual, xa que a idea é que quede unha mistura cremosa. Cando esté ben misturado agregamos a cervexa coa manteiga derretida. Procurade que a cervexa, unha vez a agreguedes á anterior mistura, esté templada ou máis ben case fría, xa que se está moi quente pode estropear os ovos.
-Cando estén os líquidos ben mesturados, agregámoslle os ingredientes secos. Mesturamos todo ben ata que estén perfectamente integrados os ingredientes. A masa que nos quedará será moi líquida, non preocuparse.
-Poñemos a masa nun molde redondo e engraxado.

-Ao forno uns 50 minutos a 170º. Nos primeiros 15 ou 20 minutos deixoo con calor por encima e por baixo, e cando vemos que por arriba xa está ben cocidiño poñémoslle só calor por abaixo. Como digo sempre cada forno é un mundo, polo que pode ser que teñades que poñelo a 180º ou incluso a menos de 170º. O noso forno cociña bastante, polo que incluso os 10 ou 15 últimos minutos aínda teño que baixarlle algo máis a temperatura, pois senón queda crudo por dentro e pódese queimar por fóra.
-Cando esté listo (probar se está pinchando cun palillo ou pao de pincho moruno. Se sae limpo, é que está ben) quitalo do forno e deixalo arrefriar sen desmoldar. Como a masa orixinal é tan líquida, pode que nos pareza que non está ben cocido no momento en que o sacamos do forno, pero tranquilos, ao enfriar ben colle algo máis de corpo.
 -Cando esté frío o biscoito desenmoldamos, poñémolo na fonte en que queiramos servir a tarta e poñémoslle a cobertura de queixo por encima.
-Para preparar a cobertura agregamos o azucre glass á nata. Montamos ben a nata e cando esté lista, agregámoslle o queixo. Seguimos batindo a velocidade alta ata que colla unha textura ben cremosa e compacta.
-Cubriremos coa crema de queixo agregándoa a grandes culleradas. A idea é que a propia presentación da tarta simule unha cervexa Guinnes, por eso non temos que preocuparnos porque non quede lisiña a crema. Ao contrario, canto máis natural quede, mellor, porque así o queixo simula a espuma da Guinnes.

A cervexa dalle unha textura realmente interesante ao biscoito. Queda humido e fresco, a pesar de ser de cacao amargo e sen moito azucre.
Se queredes agregarlle máis azucre porque preferides máis doce, aconsellaría non reducir a cantidade de cervexa nin tampouco os outros ingredientes.

Recomendación musical: Esta vez voume a sair dos tópicos e non porque sexa de Guinness vou a poñervos aquí a Riverdance ou calquera proposta irlandesa. Este é un postre intenso, forte, cargado matices diferentes e que che deixa ganas de máis. Por eso "4.6" de Sumrrá.
Ademáis....igual que pasa con Sumrrá, aínda que en pantalla son flipantes, o seu é velos en directo. :-)

Roscón de reis

Canto tempo sen escribir no blog! Case dous meses desaparecida... Uf!!
Pero aínda que sexa un pouco tarde, creo que para retomar a actividade agora que comeza o ano novo, esta é a receita máis apropiada: Roscón de Reis.
Teño probado varias receitas, e aínda que estaba bastante contenta coa última que atopara, creo que a partir de agora sempre optarei por esta da web Webos Fritos.
Unha auténtica maravilla. A cantidade de masa da para unha rosca grande (moi grande) ou para dúas dun tamaño máis que xeitoso. De feito eu optei por esta opción de facer dúas, e quedaron moito millor.

 Ingredientes:

      Para a masa nai:

• 70 gramos de leite enteira
• 10 gramos de levadura fresca de panadería
• 1 cucharadiña de azucre
• 130 gramos de fariña de forza

     Para a masa:

• 60 gramos de leite enteira
• 20 gramos de levadura fresca de panadería
• 450 gramos de fariña de forza
• 2 ovos medianos
• 70 gramos de manteiga
• 25 gramos de auga de azahar (eu púxenlle 15 de auga de azahar e 10 de anís)
• 1 pizca de sal
• 120 gramos de azucre, aromatizados coa raiadura de medio limón e de media laranxa
• Raiadura de medio limón e de media laranxa.

      Para a decoración:

• Froitas confitadas e guindas (poñer as froitas ao gusto)
• Ovo batido
• Azucre humedecido cunhas gotas de auga (eu puxenlle anis, en vez de auga)
• Améndoa laminada

Receita:

-Comezamos coa masa nai. Templamos os 70 gramos de leite (que esté templada, non fervendo nin demasiado quente) e desfacemos os 10 gramos de levadura fresca. Cando esté ben diluída a levadura, agregamos tamén a cucharadiña de azucre e os 130 gramos de fariña e amasamos. Este amasado non require gran traballo. Básicamente é misturar os ingredientes ata que estén ben combinados, e cando esté, facemos unha bola.
-Collemos un bol con auga temperada e meteremos a bola feita anteriormente nela. A bola comezará a coller algo de aire, e uns 10 minutos despois comezará a flotar. IMPORTANTE: Non pasarse coa temperatura da auga. Ten que estar simplemente templada, tampouco moi moi quente, pois senón a masa non serivirá. E tamén importante retirar a bola cando esté flotando na auga. Non deixala tempo de máis, pois tamén se pode estropear. Cando flote, retirala da auga e poñela nun platiño.

-Continuamos coa masa. Temperamos o leite e desmenuzamos nel o resto da levadura (os 20 gramos).
-Tamizamos a fariña nun bol amplio. Engadímoslle os ovos algo batidos, o azucre aromatizado, a manteiga, a pizca de sal, auga de azahar e o anís, as raiaduras do medio limón e da media laranxa, o leite coa levadura e a bola de masa nai
-Aconsello ir incorporando os ingredientes nesta orde, e aínda non o amasado de todo farase ao final, pode resultar máis sinxelo ir misturando un pouco cada vez que incorporas un novo ingrediente.

-Misturar todo de forma enérxica. Eu non teño amasadora, así que fíxeno a man, e aínda que deu traballo, pois debo decir que o resultado foi moi bo. Poñemos a masa na mesa de traballo, e aceitamos ben as mans para comezar a amasar.
Para amasar este tipo de masas que deben levedar bastante, o método Bertinet é perfecto. É cansado, porque dependendo da masa podo precisar entre 10 e 20 minutos de amasado, pero bueno... sempre podes amasar e facer pausas cada 5 minutos ou así. Eu téñoo probado con máis recetas, e o certo é que aínda que tampouco teño a técnica moi moi ben dominada, aínda que só se lle aplique á masa uns minutos deste amasado, agradécese.

-Cando vexades que a masa está elástica, facer unha bola e deixala levedando, ata que duplique o tamaño. Para que as masas despois queden ben esponxosiñas e non se baixe o levedado, o mellor opción é non apurar o levedado. Se queremos que unha masa levede rápido, se lle aplicamos calor, farao moito máis rápido, pero esta non é millor opción, xa que despois corremos o risco de que cunha lixeira brisa ou cambio de temperatura se nos baixe a masa. ¿Que facer entón? Que a masa levede en frío. Ou ben a gardamos na neveira ou nunha habitación fresca. Este levedado é moito máis lento, pero vale a pena agardar.
Eu o que fago é facer este traballo de amasar pola tarde ou tardiña e déixoa levedando en frío toda a noite.
-Ao día seguinte, divido a masa en dúas partes iguais e con cada unha delas facemos unha rosca.
-Amasaremos un pouquiño máis a masa, para quitarlle o aire, e dámoslle a forma de roscón. Cubrímolos roscóns cunha bolsa de plástico, para que non se reseque, e deixámolos levedar de novo. Nesta ocasión don 2 horas ou 2h30 será suficiente.
A poder ser, cando formemos o rosco, deixarémolo levedando xa sobre papel de forno e na bandexa na que irá ao forno, para non andar movendo moito a masa.

-Pasadas as 2 horas, prequentamos o forno a 200º, e mentras imos pintando o roscón moi suavemente, con ovo batido, e adornamos co azucre coas gotiñas de anís, coas froitas confitadas e coa amendoa laminada.

-Forneamos uns 12 ou 15 minutos, baixamos a temperatura a 180º e deixámolo 8-10 minutos máis (Ollo coa temperatura do forno. Na receita de Webos Fritos pon algo máis de temperatura, pero o meu forno quenta moito, e sempre teño que poñerlle un pouco menos de calor do que recomendan as receitas ou deixalas menos tempo)
Se vemos que nos 10 últimos minutos xa o temos moi tostado pola parte de arriba, podemos tapalo con papel de aluminio, para que se siga cocendo pero non tostando.

Deixámolo enfriar e.... listo para comer!

Se queredes meterlle a figura do rei e a faba (xa que é roscón de reis...) teremos que envolvelas nuns cachiños de papel de aluminio, e meterémolas pola parte de abaixo da masa, con coidado xusto despois de darlle forma ao roscón e deixalo levedar as 2 horas. Facer esto con moito coidado. Creo que é preferible que se vexa un pouco a figura por abaixo que arriscarse a que a masa se afunda e non levede nos sitios onde poñas as figuras.

E por suposto, para os máis larpeiros, podedes deixar enfriar a rosca de todo e abrila ao medio para facerlle un recheo de nata. Se optades por esta opción, as figuriñas xa as podedes deixar directamente sobre a nata.

Recomendación musical:Unha vez máis, nen vou a explicar o porqué desta recomendación... :-)

Ensaimadas

Levo varias semanas sen publicar ningunha entrada porque o traballo e un resfriado mo impediron pero... aquí volvemos con máis cousas ricas!
Nesta ocasión un doce ao que lle tiña moitas ganas pero nunca me decidira a probar: ensaimadas.
Consultei varias recetas en internet, videos... e ao final decidinme pola versión de El monstruo de las galletas, un blog ben xeitoso e cheo de cousas ricas e curiosidades.
Aviso só unha cousa respecto ás cantidades aquí indicadas. Aproveitei a facer esta receta un día que éramos moitos a xantar, e como na orixinal indicaba que con estas cantidades de ingredientes lle saíran unhas 19 ensaimadas, así fixen eu tamén, pero aviso que a min saíronme 30. Por suposto, acabei levándolle varias a un par de veciños  :-)
 
Non sei se é que amasei moito pero o caso é que a masa levedou moito, e certamente quedoume moi boa. Estirabase moito e moi facilmente e non me rompeu en ningún momento. Por eso tede en conta que se tamén sodes conciencudos coma min á hora de amasar a man... seguramente precisedes moita menos cantidade.

Ter en conta tamén que as ensaimadas precisas de 2 días para a súa elaboración, pois a masa precisa levedar polo menos 12 horiñas.

Ingredientes:

    

     Para a masa nai:

• 250 gramos de fariña de forza
• 125 ml. de auga
• 5 gramos de levadura de panadería (da seca, non da fresca. Para usar desta prensada comprobar cal sería a cantidade equivalente a utilizar)

     Para a masa:

• 740 gramos de fariña de forza
• 10 gramos de levadura de panadería
• 150 gramos de azucre
• 3 ovos
• 350 ml. de auga
• Manteiga de porco (para montar as ensaimadas)

Receita:

- O primeiro de todo é facer a masa nai. Misturamos os tres ingredientes e amasámolo lixeiramente. Tapamos a masa e deixámola repousar ata que dobre o seu tamaño. (No meu caso como estaba cerca da cociña de leña, en pouco máis dunha hora xa estaba lista, pero neste caso o tempo de repouso dependerá da temperatura do entorno onde deixedes repousar a masa nai)

- Cando a masa nai esté lista, o que facemos é a masa. Tamén moi sinxela: poñer a fariña nun bol grande, engadirlle a levadura e o azucre e misturar todo. De seguido engadímoslle os ovos, a auga e a masa nai, e volvemos a misturar ben. Primeiro usaremos unha culler de madeira, e cando xa vaian estando os ingredientes máis ou menos misturados, pasamos a amasar na mesa ou mármore.

Hai que amasar bastante (ata que sude o pe da artesa, como decía miña avoa). Ao principio a masa pegarásevos un pouco ás máns. Nesta caso poderedes agregar un pouquiño máis de fariña, pero non moita, pois o ideal é conseguir que a masa deixe de pegarse ás mans a base de amasar e amasar. Se simplemente agregamos fariña para que non se pegue, a masa acabará quedando dura e pesada, e neste caso non vale: precisamos dunha masa blanda e elástica.

Cando vexamos que xa non se pega tanto e que está ben amalgamado todo, aceitamos a masa e deixámola repousar ata que dobre o seu tamaño.

-De novo neste caso co calorciño da cociña de leña, en hora e media estaba lista para continuar, pero se a deixades nun cuarto máis fresco, seguramente lle leve máis horas duplicar o tamaño.

-Cando esté lista, dividiremos a masa nunhas porcións de 50 ou 60 gramos cada unha. Faremos con cada poción unha pequena boliña e deixarémolas repousar uns 15 minutos sobre a mesa de traballo.

- Pasados os 15 minutiños, comezaremos a formar as ensaimadas. Colleremos a primeira das porcións e, ca mesa un pouco aceitada, estirámola primeiro coa palma da man e logo co rodillo. Darémoslle unha forma rectangular. Seguiremos estirándo ata que quede o máis fina posible. Teríades que poder estirar a masa tanto que se poida ver ao seu través o mármore. Como din no blog onde saquei a receita, ten que pasar a "proba da membrana", que significa que ten que quedar moi elástica. Esto comprobádelo levantando un pouco a masa por un dos lados e comprobando que se pode estirar e que non rompe a pesar de estar tan finiña.

-Extendemos unha capa de manteiga de porco (que estará a temperatura ambiete). Estenderémola cos dedos. De novo, na receta orixinal di que esta capa non debe ser moi fina, e seguramente sexa así, pero eu non puiden evitar repartir ben a manteiga e crear simplemente unha fina capa, pois parecíame moita cantidade de manteiga para unha ensaimada tan pequena.
Unha vez ben cuberta de manteiga, procederemos a facer un rulo coa masa. Dende a parte superior iremos enrollando a masa, deixándoa ben apretada, para conseguir un rulo longo.
A este rulo de masa darémosolle a forma de ensaimada, partindo do centro e enrollandoo cara fóra. A punta de fóra meterémola lixeiramente cara dentro, escondéndoo lixeiramente.
Colocaremos as ensaimadas na bandexa con papel deixando eso si, unha boa separación entre elas, xa que crecen moito.

-Cando estén tódalas ensaimadas listas, deixarémolas levedando 12 horas. Para que non se reseque a masa podemos pulverizarlle un pouco de auga. Do mesmo xeito poden quedar no forno apagado pero preferiblemente deixalas nun sitio aberto. Sen correntes de aire, pero aberto.
Esto dígoo porque, como sabedes, saíronme 30 ensaimadas, polo que tiven que deixalas en varias fuentes. Tres delas deixeinas no forno e non foi a mellor idea. Cando as masas levedan emiten vapores, e ao deixar tantas masas xuntas nun espazo tan pequeno, eses vapores xeraron un pouco de calor, polo que as masas subiron pero ao longo da noite volveron a baixar, cando a temperatura baixou. En cambio a fuente que quedou fóra, sobre a mesa da cociña, creceron e conseguiron unha forma moi bonita.

-Procederemos a fornealas pouco a pouco. Ter en conta que de novo, no forno, crecerán outro pouquiño. Non moito, pero si redondearán a súa forma un pouco máis. Antes de fornealas espolvoreamos un pouco de azucre glass, e deixamolas uns 8 ou 10 minutos no forno prequendato a 220º (no meu caso a 200, pois o noso forno quenta moito).
Deixarémolas enfriar nunha rexilla e cando estén algo frías, espolvoreamos máis azucre glass.

É unha masa non moi doce, apta para os que non son moi aficcionados ás cousas moi doces, pero si queda esponxosa e cunha textura agradable.

 Outra cousa que se pode facer, é abrilas ao medio unha vez estén ben frías, e facerlle un recheo. No meu caso probei 3 recheos: o típico de nata, crema de chocolate e crema de café.

Fixen unhas cremas moi básicas, a base de nata:
Para a de nata: Engadir 2 culleradas sopeiras de azúcre e un toque de canela a 200 ml. de nata e montar todo ben.

Para a de chocolate: Derretir ao baño maría ou no micro uns 75 gramos de chocolate de cobertura.
Cando esté templado engadirllo a 200 ml de nata. Engadir azucre ao gusto (eu púxenlle só unha cullerada) e montar todo.

Para a de café: Engadir 1 ou 2 culleradas de café soluble e 1 cullerada de azucre a 200 ml. de nata e montar todo ben.

Calquera das tres opcións está de vicio. E sóas, tamén!

 

Recomendación musical: Pois de novo outro topicazo que coido non preciso explicar: "Mediterráneo", de Serrat

Tiramisú con licor café

Creo que non podía faltar neste blog a miña versión do tiramisú. Probei moitas veces este postre e como non, uns sempre me gustaron máis que outros, pero o que máis me convenceu é esta versión.
Levoa facendoa moitos anos, e sempre que o fixen todo o mundo quedou moi contento.
Nunca estiven en Italia, polo que non tiven a opción de probar un "orixinal", pero si teño varios amigos e amigas italianas que o probaron e déronlle unha moi boa aprobación así que... non estaremos desencamiñadas :-)
Esta versión chegoume hai xa varios anos a través dunha amiga de miña nai. Non é complicado de facer, de feito no meu caso só é cuestión de un par de claves: para min o tiramisú ten que saber principalmente a café non a licor, e tampouco ten que ser un postre moi doce.

Ingredientes:

• 500 gramos de mascarpone (O queixo mascarpone non é precisamente barato, por eso pódese combinar con 400 de mascarpone e 100 de nata. Ademaís é complicado atopar tarrinas para 500 gramos de queixo. Polo xeral son de 200. Só nun supermercado dou atopado ás veces unha tarrina de 500, que ademáis sae máis barata que mercar 2 de 200. Tamén se podería poñer 300 de queixo e 300 de nata, pero é importante que sempre leve queixo e sobre todo, que non leve máis nata que queixo)
• 5 ovos (1 ovo por cada 100 gramos de crema)
• biscoitos de soletilla
• café
• azúcre
• cacao en polvo
• licor café (optativo)

Receita:

     -Separamos as claras das xemas.
     -Nun bol amplio poñemos o queixo mascarpone e agregámoslle as xemas dos 5 ovos e 3 culleradas sopeiras de azucre. A cantidade de azucre non a mido porque vai ao gusto de cada un. A min non me gusta que quede moi doce, e como os propios biscoitos de soletilla xa teñen azúcre, prefiro non pasarme. A proporción que uso é a de unha cullerada de azúcre por cada 200 gramos de crema, máis ou menos.

     -Coa axuda dunha espátula misturamos o queixo cas xemas e o azúcre ata que estén ben incorporadas e o queixo esté cremosiño e cun lixeiro toque amarelo.
(No caso de utilizar tamén nata, non agrego o azúcre nas xemas senón que llo poño á nata líquida. Entón montaríase a nata co azúcre correspondente e posteriormente engadímola á mistura de queixo coas xemas)

     -Montamos as claras dos 5 ovos e cando estén ben compactas incorporámola á mistura anterior. Neste paso é moi importante misturar todo con moito coidado, cunha espátula de madeira ou cunha lingua de silicona, facendo movementos envolventes. Hai que ter moito coidado para que as claras non baixen.

     -E procedemos entón a montar a tarta. Neste caso, eu fixen a presentación en vasos individuais, pero polo xeral sempre utilizo unha fuente.
     -Nun plato fondo poñemos un bo chorro de café no cal iremos empapando os biscoitos de soletilla. A receta orixinal ademáis de café leva amaretto, pero aquí na casa non nos gusta moito. Como alternativa, nalgunha ocasión téñolle agregado un pouco de licor café, que misturo co mesmo café onde empapo os biscoitos. (Este truco animoume a facelo Alonso, o gran cociñeiro do restaurante Casa do Santo)
Na fuente que escollamos imos facendo unha base cos biscoitos, que empaparemos previamente no café con licor.

Cando esté o fondo cuberto, poñemos unha capa da crema, outra segunda capa de biscoitos empapados en café e rematamos con outra de crema.
     -Espolvoreamos un bo cacao puro (eu utilizo cacao Valor, do que ven en lata) e metémolo na neveira polo menos 2 ou 3 horas (Aínda que realmente está tan bo, que case se pode comer no momento jejejeje)

Recomendación musical: O seu sería tamén que apostase por unha proposta musical italiana ¿non si?. Pois non! para varias, e tendo en conta que esta receita leva o detalle (importante) do licor café, optei por unha galega. O "Fandango" de Trim

Magdalenas con merengue e chocolate / Cupcakes

Volvemos aos doces. E seguimos, como non, compartindo as aplicacións de cociña que máis me gustan e das cales saco as recetas que vou facendo.
Neste caso presento dúas aplicacións cunha mesma receta.
A primeira vez que vin estes cupcakes foi velos e pensar: "teño que probar a facelos"... e eso que o merengue non é que me guste moito, pero é que son tan bonitos... Vinos por primeira vez na revista dixital Whole Kitchen. Unha páxina web moi completa e chea de recetas fantásticas, pero tamén contan con varios exemplares de revistas que te podes descar en pdf dende a súa web.

Gracias a Whole Kitchen coñecín esta receta, pero debo decir que á súa vez eles atopárona na web da gran reposteira Marta Stewart, á que tamén sigo de vez en cando. A única diferencia Marta Stewart realizaba as magdalenas de chocolate. Eu aquí seguín a receta de Whole Kitchen, que consiste en magdalenas con aroma de vainilla e chispiñas de chocolate. A única diferencia é que eu fixen menos cantidade, porque utilicei unhas cápsulas de magdalenas máis ben pequenas, xa que supoñía que ao levar magdalena, chocolate e merengue resultaría moi pesadas facelas grandes.

Pero do mesmo xeito... podedes adaptala ao voso estilo ou gustos e facer as vosas magdalenas favoritas, por suposto.


Ingredientes:

     Para os cupcakes:

•  200 gramos de fariña
• 150 gramos de azucre
• 2 ovos
• 80 gramos de manteiga
• 80 millilitros de leite
• 70 gr de chips de chocolate (no meu caso non tiña, así que usei chocolate picado)
• 1 culleradiñas de esencia de vainilla
• 1 pizca de sal
• 1 culleradiñas de levadura de pastelería

     Para o merengue:

• 2 claras de ovo
• 120 gramos de azucre glass
• 2 culleradiñas de zume de limón (Na receta usa unha culleradiña de cremor tártaro. Úsase para que as claras monten millor, pero como é rara atopala e ademáis non o usaría case nunca, pois púxenlle un pouco limón, que fai un pouco o mesmo efecto. O sal ou vinagre farían o mesmo efecto tamén)
• 40 mililitros de auga

     Para a cobertura de chocolate:

• 250 gramos de chocolate de fundir
• 2 culleradas de aceite de xirasol (ou calquera aceite vexetal)

Receita:

- Batimos os ovos. Agregámoslle a manteiga, o leite, a esencia de vainilla e batimos todo ben.
- Noutro bol misturamos tódolos ingredientes secos (fariña tamizada, azucre, sal e levadura). Misturamos e agregamos estes ingredientes secos aos líquidos. Misturamos, pero sen o batidor. Simplemente cunha culler de pao ou cunha lingua iremos amasando todo. Cando esté listo, agregamos os chips de chocolate (ou como no meu caso, o chocolate picado) e volvemos a misturar ben.
- Prequentamos o forno a 180º e mentras tanto imos repartindo a masa nas cápsulas das magdalenas. Cando estén listos, forneámolos uns 20 minutos. Mentras, iremos preparando o merengue.

- Poñemos nun bol que poida ir ao baño maría o azucre, auga, claras e o zume de limón. Con batedor eléctrico a máxima velocidade batimos un minutos máis ou menos. Pasado o minuto, pasamos o bol ao baño maría, que estará con auga quente. Haberá que ter coidado en que a auga non chegue a ferver.
Xa no baño maría haberá que batir tamén a velocidade máxima polo menos uns 10 minutos, ata que o merengue esté firme. Cando vexamos que está, retirámolo do lume e batimos un par de minutiños máis para que temple un pouco o merengue.
- Cunha manga pasteleira con boquilla ancha, iremos facendo unha espiral de merengue sobre cada cupcake. Meterémolos na neveira mentras preparamos a cobertura. (Eu deixeinos na neveira algo máis de tempo. Deixeinos unha horiña e pico antes de poñerlle o chocolate)

- Fundimos o chocolate ao baño maría ou no microondas. Cando esté derretido agregámoslle o aceite e volvemos a misturar ben. Deixarémolo enfriar uns 10 minutos, e cando esté atemperado, pasarémolo a un bol ou vaso alto e ancho. Hai que ter en conta que teremos que ir sumerxindo os cupcakes para que o merengue se empape en chocolate, polo que teremos que ter coidado de usar un bol onde o merengue non choque no fondo nin nos laterais do recipiente.
- Cubrimos ben o merengue, sacámolo e deixámolos de novo na neveira.

E cando o chocolate esté seco.... a disfrutar!!

Recomendación musical: Aínda que se trata dun postre "para tódolos públicos" eu persoalmente relacionoo con un postre moi de cativos. Tomade unha destas magdalenas escoitando a "Rosalía pequeniña" de Uxía.

Raviolis de espinacas, froitos secos e queixos ricota e parmesano

¿A quen non lle gusta a pasta? É máis aínda se é fresca e feita na casiña..... ñam!
Por suposto que é moito máis sinxelo mercala feita e simplemente aderezala cunha boa salsa pero cando a idea é facela rechea, é un gustazo poder facela á túa maneira e recheala do que che apeteza.
Ademáis facer pasta na casa non é tan complicado, xa veredes....

Aviso que as cantidades que eu utilicei son para un xantar de 6 persoas, e aínda sobraron uns poucos para tamén cear á noite.
Como a pasta feita na casa sempre é máis completa que a mercada, recomendo facer cantidades menores, calculando como 10-12 raviolis por persoa. Poden parecer poucos pero asegurovos que un prato de 10-12 raviolis caseiros, fan un bo xantar de prato único.

Ingredientes:

     Para a pasta:

• 300 gramos de fariña (a proporción de fariña será sempre de 100 gramos de fariña/1 ovo)
• 3 ovos
• 1 cullerada de aceite de oliva
• pizca de sal 

     Para o recheo:

• 1 manchea de espinacas frescas (non as pesei antes de cociñalas, pero unha vez cocidas e escurridas fixeron uns 250 gramos de espinaca cocida)
• 400 gramos de queixo ricota (podedes usar menos, depende da cremosidade que lle queirades dar ao recheo)
• 90 gramos de queixo parmesano (eu useino rallado)
• Froitos secos variados (A idea inicial era engadirlle só noces, pero atopei no supermercado unhas bolsas de froitos secos para ensaladas. Traía 60 gramos de noces, pipas peladas e pipas de cabaza, así que pareceume perfecta)
• Aceite, 1 dente de allo, sal, noz moscada, pementa negra e ourego.

     Para a salsa:

• Dous dentes de allo
• 1 cebola mediana
• Albahaca
• 1 bote de tomate triturado (uns 300 gramos) ou un par de tomates

Receta:

- Antes de nada, comezamos coa pasta. Nun bol grande poñemos a fariña. Facemos un volcán e no medio escascamos os ovos, e agregamos o sal e aceite. Imos misturando pouco a pouco, incorporando a fariña aos ovos pouco a pouco, e continuamos amasando ata conseguir unha boliña de masa que non se pegue ás mans (pode ser que ao tempo que imos amasando precisemos engadir un pouquiño máis de masa).
- Cando esté lista, deixámola repousar cuberta cun trapo limpo.

- Mentras tanto, continuamos preparando o recheo.

Poñemos a ferver auga (con sal) para preparar as espinacas e cocémolas uns minutos. Con que fervan uns 5 ou 6 minutos será suficiente. Hai quen as deixa máis tempo, pero para o meu gusto uns minutos de cocción son suficientes. Mentras cocen imos preparando un bol con auga ben fría e cubitos de xeo, e cando estén cocidas, pasaremos as espinacas a este bol para así enfrialas rápido e cortar a cocción. Así tamén axudará a que manteñan millor o seu fermoso cor verde.

- Nunha tixola con aceite de oliva imos sofreíndo o dente de allo picadiño. Mentras se tosta, escurrimos ben as espinacas, picámolas tamén un pouco e agregámolas á tixola co allo. Remexemos ben e mantendo un lume medio-baixo deixamolas uns minutos para que lles evapore ben a auga que lle poida quedar. Pasados un par de minutos engadímoslle as especias, un pouco ao gusto de cada quen (pimenta, sal, ourego e noz moscada). Engadiremos aquí tamén os froitos secos que teremos picados lixeiramente (esto tamén será ao gusto de cada quen: se preferides atopar os froitos secos ben grandes, podedes agregalos directamente da bolsa, pero se preferides que non se noten tanto, picadelos ben). Remexemos e deixamolo un par de minutos máis sofreíndose.

- Pasamos a un bol o sofrito de espinacas e engadímoslle os queixos ricota e parmesano, e con axuda dunha culler de pao ou dunha lingua, misturamos todo ben ata conseguir unha masa onde tódolos ingredientes estén ben incorporados.

E prodecemos a montar os raviolis. O ideal é ter unha máquina de facer pasta. Hainas de diferentes tamaños pero unha sinxeliña como a que teño eu, podedes atopala por 25 euros. Senón outra opción é amasar cun rodillo, pero así sempre da máis traballo e ademáis é imposible que saian as planchas co mesmo grosor.

Entón, coa máquina de facer pasta, facemos unha tira do grosos que queiramos. Estiramola na encimeira e iremos poñendo pequenas boliñas de recheo ao longo da mesa. Facemos outra tira da mesma lonxitude e poñemola encima, e cos dedos iremos dándolle forma aos raviolis, cubrindo ben o recheo e procurando que non lle quede aire dentro, para que despois ao cocer non rompan (a proxima vez que os faga, farei fotos do proceso para poñer).

Cortamos cun cortapastas para darlle esa forma de cadrado rematado en picos (se non temos, cortámolos cun coitelo e listo).

Seguiremos facendo esto ata rematar coa masa ou ata conseguir o número de raviolis que queiramos. (Tanto a masa como o recheo, se sobran, se poden conxelar e utilizar noutra ocasión).

- Cando teñamos os raviolis listos, poñemos unha pota con auga con sal a ferver. E mentras ferve, noutra pota baixa sofreimos o allo e cebola ben picadiños, a salsa de toma e a albahaca picadiña.

- Cando a auga comece a ferver, iremos engadindo os raviolis (se vemos que son moitos, facémolos de pouco en pouco). A pasta fresca cócese moi rápido, de feito hai que ter coidado porque aquí por exemplo gústanos que este al dente,  pois se a deixamos moito tempo e se pon blanda... a textura non será tan agradable.

Simplemente poñemolos na auga, e cando vexamos que se van separando do fondo da pota e que soben á superficie da auga, estarán listos para quitar. Retirámolos, escurríndolle ben a auga, e pasámolos á pota onde temos o tomate ca albahaca. O tomate non é preciso que cubra tódolos raviolis, só é para darlle un pouco máis de sabor. Cando estén tódolos raviolis no tomate, deixarémolos cociñando uns 5 minutiños máis e.... listos para comer!!

Dou traballo, pois son moitos pasos, pero asegúrovos que vale a pensa. Animádevos!!

Recomendación musical: Por suposto, música italiana, e por suposto...un topicazo :-D

Jimmy Fontana con sobradamente conocido "Il mundo"

 

Roscos de viño

Si, xa sei que aínda estamos a primeiros de novembro, pero haberá que ir practicando e preparándose para o Nadal, ¿non?.
E así aproveito ademáis a receta para presentarvos outra interesante aplicación para os aficcionados á cociña. Neste caso non é unha aplicación de i-pad, senón unha revista. A publicación chámase Sal y Pimienta e para min realmente foi todo un descubrimento. Trátase dun magazine no cal podedes atopar excelentes seleccións de recetas de temporada, acompañadas de fermosas fotos, e outras curiosidades culinarias. A única pega que lle vexo (xa por ser quisquillosa) é que para o meu gusto non se extende moito explicando as recetas. Si... xa sei... eu creo que me paso coas explicacións, pero como son unha novata neste tema sempre penso que é preciso explicar ben as cousas, pois eu persoalmente precisoo cando se trata da primeira vez que fago algo.
Conta con 4 publicacións anuais, unha por estación, que ata o de agora só se podían conseguir online, pero por sorte parece ser que para este inverno a poderemos atopar tamén nas librerías.
Xa me tarda vela en papel...

E precisamente de "Sal y Pimienta" saquei estas recetas tan navideñas: roscos de viño e polvoróns. Vou adiantando a foto dos dous doces, pero de momento só vou a poñer a receta dos roscos. (O meu doce navideño favorito).

 

Ingredientes:

- 1 quilo de fariña

- 400 ml de aceite de oliva

- 250 gr. de azucre

- 30 ml. de augardente

- 250 ml. de viño doce

- 40 gramos de sésamo tostado (ajonjolí)

- raiadura dun limón

- unha culleradiña de canela (ou dúas, según o gusto)

- azucre glass para decorar

Receita:

- Antes de nada temos que fretir o aceite. (Aquí comezamos cos problemas de explicación da revista... Cando preciso usar aceite en pastelería nunca necesitei fretilo antes, polo que non sei moi ben o punto que debe coller o aceite frito para estes casos. Por suposto sei que non se debe queimar, pero non sei se é que debe alcanzar unha temperatura concreta ou como é. Se alguén me pode aconsellar... agradeceríao, para a próxima vez. Eu o que fixen, por si acaso, foi simplemente agardar a que comezase a facer burbulliñas, deixalo uns 10 segundos fervendo así suave, e quitalo do lume. Non só para evitar queimalo, senón tamén porque o aceite de oliva non soe soportar altas temperaturas, así que preferín non pasarme).

En calquera caso, cando esté listo, deixalo enfriar mentras imos preparando a mise en place.

- Cando teñamos os ingredientes todos listos e o aceite frío, poñemos a fariña nun bol amplio e imos incorporando o aceite de oliva frito pouco a pouco. Misturamos ben.

- Seguidamente agregamos o resto de ingredientes: viño doce, augardente, raiadura do limón, a canela, azucre e sésamo. Seguir mesturando e amasando ata que esté todo ben incorporado. Quedará unha masa bastante húmida pero que non se pegará moito ás mans.

- Prequentamos o forno a 180º, e mentras tanto, estiramos a masa cun rodillo (ao marmol pegábaseme un pouco, por eso púxena sobre papel de forno. Como só era para amasar, o papel podedes aproveitalo para despois ir ao forno ou para outra ocasión que amasedes.)

Estirámola ata conseguir unha lámina duns 2 centímetros de espesor. Se non tedes cortapastas para roscas (como o meu caso), podedes arranxalo cun vaso para o borde exterior e para o de dentro, eu usei a tapa da botella de Sanson  :-)

Volver a amasar os recortes e seguir facendo roscos ata rematar ca masa.

- Forneamos os roscos a 180º uns 20 minutos. Os roscos de viño son bastante duriños, pero non vos extrañedes se ao sacalos do forno aínda están un pouco blandiños, xa que ao enfriar endurécense. E millor así que pasarvos de cocción.

Cando enfríen, espolvorear con azucre glass.

¡E listos! un bo montón de ricos roscos de viño. Aviso que a pesar do Sanson ou viño doce o sabor non é tan marcado como os roscos mercados pero están de rechupete!

Recomendación musical: Coido que a nadie soará raro que estes roscos se acompañen dunha canción de Nadal. "Nadal de Luintra", de Berrogüetto.

Tarta de lima con masa quebrada

Cando me regalaron o ipad alegreime moito porque lle saco moito partido para o traballo. Non lle teño instaladas moitas aplicacións porque como digo, prácticamente só o uso para traballar, pero si non puiden resistirme a instalar a aplicación de recetas de Jamie Oliver. Recetas magníficas e ademáis permíteme practicar inglés. ¿Que máis se pode pedir?  :-)

  

A aplicación é gratuíta, e ven cun pack de recetas gratis. Despois presenta múltiples packs de recetas temáticos: pratos de verán, pratos para facer en 20 minutos, recetas de nadal, tapas.... Cada pack inclúe sempre unhas 10 recetas máis ou menos, e tamén algún video onde o propio Jamie Oliver explica diferentes técnicas.

Antes a fórmula para descargalos era ter que mercar cada pack de un en un, variando os prezos entre 2,5€ - 4€.  Agora cambiaron a fórmula. Xa non tes que mercar os packs individualmente senón que pagas unha cuota que che permite acceder a tódalas recetas durante un límite de tempo. Así por exemplo se pagas 2,99€ tes acceso ilimitado a tódalas recetas do programa durante un mes. Por 5,66, durante tres meses.... e así podes pagar por 6 meses e por un ano. Realmente igual resulta un pouco máis caro, pois da outra forma mercabas un pack e pagabas unha vez e tíñalo para sempre, pero realmente paréceme máis interesante así. Agora mesmo eu paguei os 6 euros, e así, ata xaneiro do 2014 teño acceso a tódalas recetas. Non que é que de aquí a xaneiro as vaia a facer todas, pero si que estou mirandoas todas con calma e apuntándome aquelas que vexo que me gustan. O mesmo cos videos, que os podo ver todos. Así, cando pasen os 3 meses, se non quero renovar, darame igual, pois xa terei visto tódalas recetas.

Pero vamos ao que vamos... Ainda que a min o doce non me gusta moito si que me gusta facer postres, e Jamie Oliver inclúe un pack de postres... irresistibles!

Encántame Jamie Oliver. Gústame a forma de cociñar que ten, tan caseira pero á vez tan traballada. E a estética dos seus platos, paréceme xenial. Realmente fai que a comida che entre polos ollos.

E neste caso atrevinme ca súa tarta de lima. Aviso que non é unha tarta apta para lambóns  :-)  

É unha tarta bastante ácida, pero sen chegar a ser molesta. Encantoume porque non é nada doce. Non é unha tarta doce con sabor a lima. É realmente unha tarta de lima. Moi fresca, potente, con moito sabor a lima. Atrevédevos a facela se non sodes moi de postres doces, pois este é perfecto.

Non variei a receta de Jamei Oliver, pero como é normal, non quedou igual  :-(  A el quedoulle moito máis clariña. A miña crema colleu unha cor laranxiña, pero a el quedoulle máis pálida, o que estéticamente queda moito millor. É certo que quizais eu cocín un pouco máis a crema, porque non me daba collido o espesor que quería (de feito tiven que acaba incorporándolle un pouco de maizena para espesar).

Non sei que pasou....Supoño que por algo el é un chef de fama mundial e eu unha aficcionadilla  :-D

Con estas cantidades sae unha tarta bastante grande. Eu fíxena para un día que eramos moitos a xantar, pero se queredes facer unha para probar facedea á metade ou incluso menos, pois aviso que é bastante potente de sabor, polo que cunha porción pequena pode ser suficiente.

Ingredientes:

Para a masa quebrada:

400 gramos de fariña

150 gramos de manteiga

120 gramos de azucre

Unha pizca de sal

Auga

Para a crema:
7-8 limas
10 ovos
230 gramos de manteiga
150 gramos de azucre branco
125 gramos de azucre moreno


Receita:

- Comezar ca masa quebrada. Tamizar a fariña nun bol e engadirlle o sar e o azucre. Misturar todo ben.
-Incorporar a manteiga cortada en anaquiños e irlla incorporando. Un truco para facelo rápido e sen que resulte engorroso: ir collendo os cachiños de manteiga de un en un e envoltos nun bo montonciño de fariña e frotalo entre os dedos, collendo máis fariña sempre que sexa preciso, se ves que se che pega aos dedos a manteiga. Así, cachiño a cachiño é máis rápido e queda millor.
O resultado é que a fariña ten que quedar cunha textura como areosa.
-Cando esté todo ben incorporado e sen grumos, engadirlle un pouquiño de auga. Hai outra opción de facer a masa quebrada engadindo un ovo, en vez de auga. Pero neste caso como a crema xa leva tantos ovos preferín optar pola auga, e así reducir polo menos na masa os ovos. Fixádevos que levaría só un ovo, así que calculade que a cantidade de auga que agreguedes terá que ser moi pouquiña.
A idea de agregar auga (ou leite, ou un ovo) é simplemente para que a masa colla forma, así que se tal agregade só un chorriño de auga, e se vedes que precisa máis, agregade outro, pero coidado de non pasarvos, pois senón teredes que agregar máis fariña e xa se desequilibran as cantidades de azucre e manteiga.
- Deixar a masa repousando na neveira entre 45 minutos e 1 hora.

- Comezamos mentras co recheo. Picamos os 230 gramos de manteiga en taquiños para e deixámola para que se ablande a temperatura ambiente.
- Nun bol escascamos 5 dos 10 ovos. Dos outros 5, separamos as xemas das claras e agregamos aos 5 ovos anteriores só as 5 xemas. (Gardamos as claras na neveira para outra ocasión). Batimos todo e reservamos.
- Raiamos 3 limas e reservamos tamén esa raiadura. Con esas 3 limas que raiamos e as que precisemos a maiores, precisamos conseguir 250 ml. de zume de lima. (Na receta Jamie Oliver decía que precisara 8 limas, pero a min chegáronme 6). Reservamos o zume.
- Agora que xa temos a mise en place lista, comezamos.

-Comezamos coa base. Prequentamos o forno a 180º. Sacamos da neveira a masa.Poñemola sobre un papel de fornear e estirámola ata que vexamos que nos chega para cubrir o molde, e cando esté, poñéñola sobre o molde co mesmo papel de fornear (así aforrámonos poñerlle máis manteiga para que non se pegue). Asentamos ben a masa e recortamos os bordes sobrantes. Cun garfo picamos todo o fondo da masa pois senón esta masa no forno incharía e romperíase.
Poñerlle por encima outro cacho de papel de fornear e sobre el, esparcirlle garbanzos ou fabas. Esto faise porque esta masa no momento en que se fornea precisa ter peso encima, senón rompe, por eso tes que poñerlle unha boa cantidade de legumes, cubrindo ben todo o fondo.
As legumes que utilices para facer de peso lóxicamente despois non van a servir para cociñar, por eso eu o que fago, para non andar estropeando garbanzos cada vez que fago masa quebrada, é gardar unha bolsa estes garbanzos e reutilizalos cada vez que queira facer máis masa quebrada. Ao metelos tantas veces ao forno chegará un momento que se vaian poñendo negros e terás que ilos tirando, pero bueno, polo menos non se estropea de cada vez un paquete de legumes.
- Meter no forno a 180º uns 15 minutos. Pasados eses 15 minutos retirarlle o papel de fornear cos garbanzos e seguilo cocendo outros 5 minutos máis.

- Mentras se coce a masa, facemos o recheo. Coller os ovos batidos e agregámoslle a manteiga picada en tacos e os dous tipos de azucre. Batimos todo ben ata que tódolos ingredientes estén incorporados. Poñemos a mistura nun cazo e poñemolo ao lume medio.
-Agregámoslle o zume e a raiadura de lima. Unha vez comece a ferver, deixamos que se cociñe uns 5 minutos. Estar pendentes da crema, e ir remexendo cunha lingua ou cun batedor xa que estas cremas con tanto ovo tenden a pegarse moi facilmente.
-A crema comezará a espesar, e cando vexades que xa ten unha textura similar á crema pasteleira, retirar do lume. No meu caso, non sei se polo tipo de manteiga ou porqué, non me acababa de coller o punto de espesor que quería, así que como tampouco quería pasarme ca cocción, retirei do lume e engadinlle un pouquiño de maizena para espesar.
-Cando a base esté lista, deixala arrefriar un pouco, e cando esté, cubrila coa crema de lima e ovo. Para decorala un pouco podemos esparcille lixeiramente por encima a raiadura de unha ou dúas limas (podemos aproveitar as peles das limas que xa usáramos para facer o zume)

Jamie Oliver presentaba unha opción de acompañamento moi sinxela. Picar un par de galletas cun par de bolas de xenxibre (ou engadirlle xenxibre en pó, no caso de non telo en rama ou boliñas). Montar unha pouca nata e cando esté, engadirlle esa mistura de galleta con xenxibre. Supoño que ese acompañamento suavizaría un pouco o sabor forte da lima, pero como na nosa casa non somos moi de nata pois non llo fixen.
Penso que outra opción ao millor tamén podería ser montar as claras que non utilizáramos dos 5 ovos e facer unha especie de merengue, pero en vez de con tanto azucre, con azucre e xenxibre. Non sei, esto non o probei, pero penseino máis que nada para así aproveitar tamén as claras.

¿Que outras ideas de acompañamento pode haber? Si se vos ocurre algunha cousa, compartide os vosos coñecementos que agradecereino moito.  :-)

Recomendación musical: Un postre tan fresco e ácido como esta tarta de lima precisa da boa música brasileira. E a "Aquarela Brasileira" interpretada por Casuarina e Leci Brandao resume á perfección todo o que é o Brasil.

Pan de ovo

Non, non é unha rosca. É un pan de ovo. Para quen nunca o probara é similar á rosca, pero quizais de masa un pouco máis compacta e menos doce. Vamos... o perfecto acompañante para unha taza de chocolate quente  :-)

Unha vez máis, saquei a receta do magnífico blog Un Cachiño Doce.

Ingredientes:

800 gramos de fariña de forza
6 ovos
160 g de azucre
125 g de manteiga de vaca derretida
Raiadura de dous limóns
Raiadura de dúass laranxas
50 ml de zume de laranxa
Uns 25 gramos de levadura de panadeiro (soen ser 3 sobres)
100 ml de anís
1 culleradiña de sobremesa de sal
100 ml de leite 


Receita:

- Antes de nada decir que eu con estas cantidades precisei bastante máis de 800 gramos de fariña. Debín usar o quilo enteiro tranquilamente.

- Derretimos a manteiga de vaca (en calquera supermercado se atopa xa lista para repostería, e a diferencia entre usar esta manteiga ou clarificar a mantequilla... é abismal). Deixar que arrefrie un pouco.
 - Nun bol, batir os ovos. Cando estén, agregar ir agregando de un en un ingrediente o azucre, o zume, o anís, as raiaduras e a manteiga. Cada vez que engadas un ingrediente, volver a batir, e non agregar o seguinte ata que esté ben integrado o anterior. Aviso que, para os que sexades máis lambóns quizais tedes que engadirlle máis azucre. A min non me gustan moito que os biscoitos queden moi doces, ao contrario, pero quizais 160 para tanta fariña si se quedou algo escaso. Quizais probar con 180 ou incluso 200, se sodes moi lambón.
- Templar o leite (ollo! só templar, non ferver), e mentras, ir tamizando a fariña. Engadirlle a levadura e misturar ben. Facer un oco no centro da fariña a modo de volcán, e incorporar a mestura dos ovos. Incorporar tamén o leite temperado e comezar a misturar tódolos ingredientes cunha cuchara de pao ou cunha lingua de silicona.
Cando vaia collendo forma a masa, comezar a amasar coa man na mesa, incorporando fariña se vemos que precisamos máis. A idea é que quede unha masa elástica e boa de traballar, pero que non se pegue moito ás mans. É unha masa bastante húmida, polo que non vai a quedar coma se fose un pan, pero tampouco se debe pegar moito ás mans.

- E por suposto, para que tamén deixe de pegársenos ás mans... a solución é amasar ben. Hai que ter paciencia, aviso.  Está ben agregar un pouco de fariña de máis se vemos que a precisa, pero tamén hai que amasar ben para que non se pegue. Engadir fariña porque sí non é a solución. Hai que amasar polo menos 20 minutos.  Este tipo de masas é o que teñen: que precisan dun bo amasado.
Miña avoa cando mandaba a miña nai de pequena amasar a masa do pan, sempre lle decía : "Hai que amasar ata que súe o pé da artesa".  Pero miña nai sempre miraba e nunca lle vía o suor, polo que non podía parar. Así que... xa sabedes. Amasar ata que súen as patas da mesa. :-)

- Cando levedes xa un tempo amasando e vexades que a masa xa non se  pega e colleu forma, facer un bolo e deixalo no bol enfariñado a repousar. Deixala cuberta cun plástico film no forno apagado, ou en calquera outro sitio que non teña corrente. Ten que levedar unhas dúas horas, ou ata que dobre o tamaño.

- Cando teña levedado, dividir a masa en 2 e facer con cada metade unha pequena trenza, ou si se prefire, unha forma redonda de rosca.  Lembrade de darlle forma directamente sobre o papel de forno sobre o cal cociñaredes os pans, porque así será moito máis sinxelo cambialo de fonte.
Deixar de novo que levede, de novo ata que duplique o volume (outras dúas horas) no forno apagado.

- Pasadas as dúas horas retirar do forno os pans e prequentalo a uns 180 grados. Mentras se prequenta, decorar con azucre humedecido en anis. Só tedes que poñer nun vaso a cantidade de azucre que precisedes para decorar, e engadirlle unhas gotas de anís. Só unhas gotas serán suficientes. Amasar e mesturar ben cos dedos o azucre para que se empape, e ir extendendo pola masa.

- Baixar o forno a uns 170 e deixalo uns 20 minutos. Pasado este tempo, cubrir con papel de aluminio para que non se queime pola parte de arriba e continuar a cocción outros 15 minutos máis ou menos. Esto como todo é orientativo e depende do forno e tamén do tamaño do bolo, pois podedes facelo máis pequeno se queredes.

Como o proceso é bastante longo, podedes facer a masa pola tardiña e unha vez esté levedada a masa a temperatura ambiente, en vez de formar a trenza ou rosca, gardar a masa na neveira e seguir co proceso á mañá seguinte. Así se o queredes tomar de postres, tedes toda a mañá para formar as trenzas, para que leveden e para cocelo, e así, comelo ben fresquiño.

Recomendación musical: Non foi sinxelo atopar unha recomendación para este postre, pero logo de pensar un pouco, ocurríuseme que tería que ser algo coma este doce: aparentemente sinxelo, pero cheo de matices e sobre todo, doce e suave.
Déixovos por eso "Arriero", de Coetus